Ankara – İstanbul arası 6 saat imiş. Hatırlamış oldum. Kubilay olmayaydı sabahın köründe in cin top oynarken Kadıköyde ne yapacaktım bilmiyorum.

Çamaşır makinasında yıkanan iPhone kulaklığı bozulmuyormuş. Çok sevindim. Bağlama kayıtlarımı aldığım yegane mikrofonum sapasağlam.

Sunum, içerik olarak, veri olarak istenilen düzeyde olmasa da, sunum manasında mükemmel olsa dahi hoca edecek laf bulabiliyormuş. (Data Analysis – Kullanılan çarklar).

Cuma otobüs, Cumartesi otobüs, Pazar gece 5’te yatma, Pazartesi gece 4’te yatma, ve Salı da 2’de uyumadan sonra bünye hala sağlam kalabiliyormuş. Ama narin vücudum yakında isyan edecek, hissediyorum.

Bağlamamın o çok çok sevdiğim talaş kokusu artık gitmiş.

Arabamın silecek suyu yine bitmiş. Yine yoğun olduğum bir dönem demek ki.

İnsanlara “hayır” demeyi öğrenebilmem lazımmış. Hala öğrenebilmiş değilim. Özellikle sevdiğim insanlara. Çok çabuk kandırılabiliyorum. Hedeften çabuk şaşıyorum.

Simkartta saklanan ve silinen SMSleri kurtarmak acayip basitmiş. Avukat kuzenime Dekart adında bir zımbırtı aldım, süper işe yarıyor. Yazılım da güzel fena değil.

Azeri türküleri çok çok çok özlenebiliyormuş. Sanırım her türkünün zamanı ayrı. Kişiye, mekana, zamana göre dinlenilen türkü çok daha anlamlı olabiliyor kim zaman. Bu gece bunları dinliyoruz:

Ay Gız,
Yalgızam,
Ayriliq,

özellikle sonuncuyu Rəşid Behbudov söylüyor. Bu türküyü Tampere’de bir gün (ben o zamanlar eski dandik bağlamamla, ayarsız sesimle çalıp söylüyordum) Ahmetlerin evinde Kerem ile çalıp söylemiştik. Bugün bizim yağuşuklu Kerem arayınca bir hatıralar depreşti elbet. Devrim türkü söylemişti. Çok güzel bi türkü…

Vefa ise İstanbul’da bir semt adı imiş… Özlem ise artık “eski proje yöneticim” olan bir dostumun adı.

Burçlar doğru olabiliyormuş. Bknz: Yay

Bir varmış, bir yokmuş, hayat güzelmiş.