İyi ki ameliyat olmuştum demiştim. Şimdi gelelim sebebine…

öncelikle tabi ki bacağımdaki ağrı tamamen geçmiş durumda. Evin içinde yürüyebiliyorum, hareketlerim günden güne rahatlıyor, düzeliyor. Ameliyat yerimde hafif bir ağrı var. Bu süreç içinde de kendimi zorlamama lazım.

Eh ben de zorlamadım 🙂 Eve geldiğim ilk gün aylardır oynamadığım Star Craft II’yi online oynamaya başladım. Önce tabi ki darmadağın oldum. Hem aylardır, hatta en son doğru dürüst yazın oynamanın verdiği hamlık, hem de binlerce oyun oynamış genç dimahların karşısında paramparça ettiler beni =) Neyse ki bir iki challenge oynayıp, bilgisayara karşı zaferler kazanıp kendimi toparladım. Daha sonra gerisi geldi, online oyunlarda ben dağıtmaya başladım artık.

Bir hafta sonra yavaş yavaş oturabildiğim süreler arttı, misafirlere kapıyı ben açmaya başladım. Oturmaya başlayınca bağlamamı artık elime almanın vakti geldi. Çaldım da çaldım. Uzun zamandır keyfine varamamıştım. Gün oldu ağrılarımı unuttum bağlamamın sesinden.

Sabahları Seda Sayan ile uyanmanın dayanılmaz keyfi (!), öğleden sonraları 4 ayrı kanalda saçma sapan ama müthiş komik evlilik programları… Mesela bir gün Erol Büyükburç “Pişmaniye“ adlı şarkısı ile beni benden aldı.

Kitap okumaya yeniden başladım. Bu nasıl büyük bir zevktir unutmuşum yahu. Kayboluş’u okuyorum şu sıralar…

Başka başka? Bilgisayarlarım karman çorman olmuştu. 5 yıllık emektar, hala sapasağlam her işimi gören HP laptopumu kendine getirdim. Temizledim, düzenledim, atılacakları attım satılacakları sattım. Harici disklerimi düzenledim, birikmiş, kategorilenmeyi bekleyen fotoğrafları düzenledim.

İzleyemediğim bilgisayarımda biriken filmleri izledim.
Son zamanlarda da akşamları nihat doğan videoları ile coştum.

Artık güne bu videoyu izleyerek başlıyorum 🙂
Burası sörvayvır beylerrr burası sörvayvıııır! Burda şaka yok herşey gerçennkkkk!

Bu arada en üstte gördüğünüz fotoğraf da Star Craft’tan. Oynaya oynaya Bronz Lig’de en üst sıralara çıkmayı başardım. En son bi ara 4. olmuştum ama 3 gündür oynamadım sanırım gerilemiştir. Bu oyun aracılığıyla Seço ile de aramızda kırılmaz bi bağ oluştu 🙂 Kendimle yetinmedim Seçgin’e de bulaştırdım oyunu, beraber oynamaya başladık. Sabah kalkınca bir önceki gece oynadığımız oyunları birbirimize anlatır olduk =) Kardeşimi ne kadar ihmal ettiğimi anladım.

Neyse, bu yazıyı elbette ki neler yaptığımı anlatmak için yazmadım. (Bu arada blog da yazdım farkettiğiniz üzere 🙂 çok ama çok özlediğim bir başka etkinlik). Kendime ayırdığım zaman neredeyse sıfıra inmiş. Bel fıtığı olmadan önce en son ne zaman bilgisayarda film izledim hatırlamıyorum. En son yazın bir ara bilgisayar oynamışım. Ya da en son Yavuz Hoca ile doğru düzgün bağlama çalmışım. Kitap? İnanın hangi kitaptı en son okuduğum onu da bilmiyorum.

Okul okul diye not için kendimi paralamam, iş, okul, ev, ödev, kendi kafamdaki projeler için bu kadar kendimi yiyip bitirmem hakikaten gerekli miymiş bunu gerçekten sorguladım. Uzun zamandır arayamadığım arkadaşlarımı aradaım. Bir kısmı ameliyat olduğumu duyup benden önce davrandılar. En son ulaşamadığım Merve’ye de bugün itibariyle ulaştım 🙂

Kazanacaklarımı düşünerek, sürekli daha iyisini hedefleyerek, bir yandan feda ettiklerimin, kaybettiklerimin farkında değilmişim. Bel fıtığım (ki şu anda kendisi televizyonun yanındaki küçük kavanozda duruyor) bana bunları hatırlattı, öğretti, kafama acıta acıta kazıdı.

Benim istediğim hayat ne, bunun için ne yapıyorum bunu düşündürttü.

İstediğim hayat için yaptıklarım aslında beni istemediğim bir yola sokmuş, farkında değilmişim.

Eh, şimdi Manda Filozofu Mustafa gibi tamamen yayıp yeyip içip yan gelmeyeceğim elbette. Ama bazı şeylerin çok net olarak farkına vardım.

Son 15 gündür hayatımın en güzel tatilini yaptım. Annemle babamla sürekli içli dışlı oldum. Babamın borsa programını düzenledim, hatta yeni program satın aldık. (www.foreks.com tavsiye ediyorum :P) Bunlar zamanı geçtiğinde geri alınamayacak şeyler diye düşünüyorum.

Erken yaşlanmıştım ama erken yaşlandığımı erken farkettim 🙂

Esen kalın…

( Haftaya da Algorithms II midtermim varmış! )