Her gün maskeler takınmaktansa, yukarıdaki gibi…  İçimden geldi mi ağlıyorum, içimden geldi mi de gülüyorum. Amma bu yukardakiler gibi değil işte. Gözlerimle gülüyorum.

Her demişimdir, bir insanı tanımak için çoğu zaman gözlerine bakmak yeterlidir diye. Gülerken gözlerinin içi gülüyorsa, sanki güneşe dönmüş gibi insanın içine bir sıcaklık yayılıyorsa bakınca o gözlere, tamam. Gözleri gülen insan da öyle çok büyük şeyler istemez hayattan.

Ya da senden.

İstediği bir ufak dokunuş, bir sırt sıvazlayış, ya da patatesli yumurta, bazen de ‘Gel bakiyim abine’ dedirten bi kucaklayıştır. İşte o zaman maskeler takmaya gerek kalmıyor.