Her liseli gibi benim de türkülere bulaşmadan önceleri bir ara metal dinlediğim dönem oldu. Hiçbir zaman öyle hardcore metalci olmadım. Bir ara çok punk dinledim, Offspring favorilerimdendi. Hala birçok şarkılarını ezbere bilirim. Metallica’nın ise en çok sevdiğim şarkısı Turn the Page idi. Şayet bu yazıyı okuyor iseniz, yukarıdaki şarkıyla birlikte okumanızı rica edeceğim.

Yine bir gidiş hikayesi. Hayatımda son zamanlarda hızla kapanıp açılan sayfalara bir yenisini daha ekliyorum. Turn the page, bu yüzden şu satırları yazdığım ruh halime cuk oturuyor. Sadece sayfayı çevirmek de değil. İnsan sanırım ciddileşince, hayatındaki bazı taşlar yerine oturunca, çok üzülünce,
çok sevinince,
çok sevince
çok sevilince, ,
şarkıların sözlerine daha dikkat ediyor. O yüzden gecenin şarkısı benden size gelsin. Sayfayı an itibariyle çeviriyorum.

Fransa’ya giderkenki hüznüm yok içimde. Sınıf arkadaşlarımla yüzyüze geldiğim an gerileceğimin farkındayım. İngilizce’nin okul dışında fayda sağlamayacağının bilincindeyim. Dersler yine anamı ağlatacak. Pilavların yine dibi tutacak. Her şey öyle facebookta görüldüğü gibi değil elbet. Fakat İtalya’da 90.000 nüfuslu, neredeyse hiç yabancı öğrencinin olmadığı ufak bir şehirde bile arkadaş edineceğimi, İtalyanca öğreneceğimi, maceralar yaşayacağımı, yine yepyeni yerler görüp, bambaşka insanlar tanıyıp, aynı güneşi farklı tepelerden batıracağımın bilincindeyim.
Keyfim tıkırında.
Vedalarımı ettim.
Bağlamamı kılıfına yerleştirdim.
Hatta veda etmemi gerektiren tesadüflerin en güzelini de az önce yaşayıp geldim eve. Şarkının sözleri belki bu yüzden biraz daha anlamlı. Unutamayacağım gülümsemelere, bakışlara yenilerini ekledim bu gece. Bavuluma koyamasam da, gözlerimin önünde götürüyorum. 20 kg bagaj limitime 2 ton daha ekliyorum böylece.

Herkes bilsin, çok mutlu bir yaz geçirdim.  – (Masumiyet Müzesi‘nden çalıntı gibimsi bir cümle oldu ama…)

Özleyecek olmak mı ?
O apayrı bir mevzu. Apayrı bir yazı ve apayrı bir şarkı.
Şimdilik :

Here I am.
On the road again.