Çok sevdiğim bir abim, geçenlerde, insanlarla iletişim “senin özel yeteneğin” dedi. Bir süredir bunun üzerine düşünnüyorum. Çok kısa bir zaman diliminde çalıştığım bir şirkette dahi epey güzel arkadaşlıklar edinmem, ayrılırken bir çok insanın yanısıra bir çok da anı biriktirmem bu “özel yeteneğin” bir neticesi. Fakat bence bunun daha derininde, samimi biri olmak yatıyor. Patronumla konuşurken, evde anneme takılırken, arkadaşlarımla kahve içerken ya da en basitinden ilgilendiğim birine ilgimi belli ederken bile bambaşka kimliklere bürünmüyorum ben. Hep ne isem oyum. Çekingenliğim bile en yakın arkadaşlarıma yansıyabiliyor. Ve kendim gibi samimi insanları gördüğüm zaman anlaşmak, bağ kurmak çok daha hızlı, çok daha kalıcı olabiliyor. Tabi bağlar kırıldığında da çok daha tahrip edici.